Ankara’da nereye gitseniz karşınıza bir emekli albay çıkıyor. “Merhaba” diyorsunuz. “Ben istihbarat subayıydım, şimdi de bakan danışmanıyım” diyor. “Nasılsınız” diyorum,”Görevim devam ediyor; şu anda da kritik bir görevdeyim, terör örgütlerinin listesinin başındayım,” diyor. “Tevellüt ne?” diyorum,”Mçp’yi ben kurdum” diyor.

              Son yıllarda, yepyeni nurtopu gibi sektörlerimiz doğdu. Ankara’nın salaştan tutun da lüks mekanlarına kadar bir mesleği olmayan, bir sürü ofis sahibimiz var. Adı da afilli hani. Danışmanlık ofisi, İş takibi.

             Devlet ihalelerinde aracılık; Milli Emlak arazilerinin tahsisine kadar, vatandaşlık işlerinden tutun da, memur atamalarına kadar bir sürü işkolu.

            Bunların hangisine temas ederseniz ya bakan yakını, ya milletvekili yakını ya da emekli albay, ama istihbarat görevi sözüm ona devam eden…

           Kısaca, herkes mitçi, herkes özel kuvvetlerde, herkes bakan yakını, herkes saraya elini kolunu sallaya sallaya girip, her istediğini koparıyor.

          Peki aslı ne bu işin?

         İstisnasız hepsi ama hepsi dolandırıcı bunların…

        Anadolu’dan bir umutla gelen garibanların çoluk çocuğunun rızkından kısarak biriktirdiklerini, veyahut bir iş yapıp sıkıntılarımdan nasıl kurtulurum diye umut eden müteahhit firmaların elindeki üçbeş birikmişe göz diken kolay kazanç sevdalıları.

         Bedava peynir sadece fare kapanında olur. Emeksiz uğraşsız kazanç sağlayan bunun hesabını nasıl verecek diye şapkasını önüne koymalı.

         El insaf. El vicdan. Ne ara bu hale geldik. Kültürümüzden, geleneklerimizden, inançlarımızdan uzaklaştıkça bu durumlar görülecek.

         İflah olmaz bir emeksiz kazanç hırsı. Zira; devlet, gereğini yapıp alıyor ceza veriyor. Cezasını çekip çıkan daha da abartarak devam ediyor.

        Allah sonumuzu hayretsin.

       Ne mutlu Türk’üm Diyene…

       Lafta değil ha!