20 Şehit; 20 çift göz daha kapandı hayata… 20 ananın daha hıçkırıkları karıştı toprağa… 20 baba daha ağladı evladının musalla taşı etrafında… Biz rahat uyuyalım diye 20 vatan evladı ebediyen uyudu…

Son mektubunda “Ben şehit olursam, ağlamayın sakın! Düşmanları sevindirmeyin.” diyordun. Telefonda “O nasıl söz oğlum” dedim. Sustun, sanki içine doğmuştu. “Hakkını helal et, güzel annem” dedin. Nereden bilirdim bu konuşmanın seninle son konuşmamız olduğunu…

Baban duymuş önce, haberlerde söylemişler. Söylemediler önce bana… Kardeşin de sakladı. Ana yüreği bu, hissettim ben… Sonra öğrendim ki, pusuya düşürmüşler, çıkan çatışmada vurmuşlar seni… Elleri kırılsın o zalimlerin…

Sanki canımı aldılar, sanki dünyayı başıma yıktılar. Bir ateş ki yüreğimin tam ortasına oturdu. Komutanlarınla görüştük, seni çok övdüler. “Kahramanca çarpıştı. Kanı yerde kalmayacak. Bizi de evladınız sayın artık.” dediler.

“Vatan sağolsun” dedim. Oğlum seninle hep gurur duydum, sağlığında bir gün olsun boynumuzu bükük gezdirmedin… Cenaze töreninde de başımız dik, gururluyduk. Sana sözümüzü tuttuk, bir damla gözyaşı göstermedik, namertler sevinmesin diye…

Hep içimize akıttık gözyaşımızı… Bayrağa sarılı tabutunu öptüm. Ben senden bir saat, bir dakika ayrı kalamazdım, şimdi seni nasıl toprağa koyacaktım a canım oğlum!

Utanıyorum şehidim, utanıyorum, yemekten, içmekten, senin annen ağlarken gülmekten utanıyorum! Sanma ki; unutuyor, unutturuyoruz. Unutanları barındırmaktan utanıyorum. SEN; vatan için bizim için şehit olurken, seni görmezden gelenlerden utanıyorum.

Diziler varken bunu düşünmek niye? Ana karnında bir sabi pusu yemiş kimin umurunda? Hadi hep birlikte Kurtlar Vadisi Pusu seyretmeye. Evladını 20’sinde kaybeden ananın acısı kimin umurunda?

Konuyorsa dalına bölücü leş kargaları: Dal kesilsin. 
Bölücüler şehre kadar iniyorsa dağdan: Yol kesilsin. 
Eğer ki askerime kurşun sıkıyorsa: Kol kesilsin. 
Bu vatana ihanet eden baş ise: Baş kesilsin.